Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας ορίζει την υγεία ως «μια πλήρη κατάσταση σωματικής, ψυχικής και κοινωνικής ευεξίας, όχι απλώς την απουσία ασθένειας ή αναπηρίας». Αυτό συμβαίνει επειδή η καλή υγεία αποτελεί προϋπόθεση για την απόλαυση και τη συμμετοχή σε πολλές βασικές πτυχές της ζωής, συμπεριλαμβανομένης της εκπαίδευσης, της εργασίας και της κοινωνίας. Η υγεία εξαρτάται από ένα ευρύ φάσμα παραγόντων, οι περισσότεροι από τους οποίους είναι πέρα από αυτό τομέα της υγείας. Οι κοινωνικοί, οικονομικοί και περιβαλλοντικοί παράγοντες είναι οι κύριοι εξωτερικοί καθοριστικοί παράγοντες της υγείας. Τα άτομα με αναπηρίες που αντιμετωπίζουν δυσανάλογα υψηλά ποσοστά φτώχειας συχνά αντιμετωπίζουν καταστάσεις που επηρεάζουν αρνητικά την υγεία τους, συμπεριλαμβανομένης της έλλειψης πρόσβασης στην εκπαίδευση, την αποχέτευση, το καθαρό νερό και την επισιτιστική ασφάλεια, μεταξύ άλλων. Σε ατομικό επίπεδο, παράγοντες όπως η ηλικία, το φύλο, οι κληρονομικοί παράγοντες και οι επιλογές του τρόπου ζωής είναι σημαντικοί.
Υπολογίζεται ότι πάνω από 1 δισεκατομμύριο άνθρωποι ζουν με κάποια μορφή αναπηρίας. Αυτό αντιστοιχεί στο 15% περίπου του παγκόσμιου πληθυσμού, με έως και 190 εκατομμύρια (3,8%) άτομα ηλικίας 15 ετών και άνω να έχουν σημαντικές λειτουργικές δυσκολίες, αναζητώντας συχνά υγειονομική περίθαλψη. Ο αριθμός των ατόμων με αναπηρία αυξάνεται, εν μέρει λόγω της γήρανσης του πληθυσμού και της αύξησης των χρόνιων παθήσεων υγείας.
Οι αναπηρίες μπορεί να είναι εξαιρετικά διαφορετικές. Ενώ ορισμένες παθήσεις υγείας που σχετίζονται με αναπηρία οδηγούν σε κακή υγεία και υψηλές ανάγκες υγειονομικής περίθαλψης, άλλες όχι. Τα άτομα με αναπηρία έχουν τις ίδιες ανάγκες υγείας με όλους τους άλλους, συμπεριλαμβανομένου του εμβολιασμού, τον προσυμπτωματικό έλεγχο, τη σεξουαλική και αναπαραγωγική υγεία και όλες τις άλλες πτυχές της τακτικής υγειονομικής περίθαλψης.
Μπορεί επίσης να έχουν πρόσθετες ή πιο σύνθετες ανάγκες υγείας, λόγω συγκεκριμένης βλάβης ή ως συνέπεια της βλάβης.Τα άτομα με αναπηρία ενδέχεται να αντιμετωπίσουν ειδικά εμπόδια στην πρόσβαση στην απαραίτητη υγειονομική περίθαλψη. Πολλοί από αυτούς έχουν αυξημένη πιθανότητα να ζήσουν σε κατάσταση φτώχειας και κοινωνικού αποκλεισμού, γεγονός που αυξάνει τόσο την πιθανότητα κακής υγείας όσο και την πιθανότητα να αντιμετωπίσουν εμπόδια στην πρόσβαση στην υγειονομική περίθαλψη.Άρθρο 25 της Σύμβασης των Ηνωμένων Εθνών γιατα δικαιώματα των ατόμων με αναπηρία ενισχύουν τα δικαιώματα των ατόμων με αναπηρία προκειμένου να τους παρέχεται το υψηλότερο επίπεδο υγειονομικής περίθαλψης, χωρίς διακρίσεις. Ωστόσο, η πραγματικότητα είναι ότι λίγες χώρες παρέχουν επαρκείς ποιοτικές υπηρεσίες σε άτομα με αναπηρία.
Τα άτομα με αναπηρία είναι μια ετερογενής ομάδα. Οι ερωτήσεις σχετικά με την κατάσταση των ατόμων με αναπηρία στην κοινωνία, την ένταξή τους στην κοινότητα και τον βαθμό στον οποίο απολαμβάνουν τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματά τους μπορεί να ποικίλλουν σημαντικά ανάλογα με το είδος της αναπηρίας, το περιβάλλον, τον πολιτισμό, τις παραδόσεις, το φύλο και την κοινωνικοοικονομική κατάσταση. Αυτές οι διαφορές και οι πολυδιάστατες εμπειρίες των ατόμων με αναπηρία πρέπει να λαμβάνονται υπόψη κατά τη διαμόρφωση επίσημων στάσεων και κατευθυντήριων γραμμών.
Είναι σημαντικό οι υπηρεσίες υγείας και κοινωνικής φροντίδας να παρέχουν επαρκή και υπεύθυνη φροντίδα σε όλους τους χρήστες των υπηρεσιών. Καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής τους, μερικοί άνθρωποι θα έχουν τακτική αλληλεπίδραση με τις υπηρεσίες υγείας και τις κοινωνικές υπηρεσίες. Μπορεί να έχουν αναπηρία ή παρατεταμένη ασθένεια ή λόγω μιας προϋπάρχουσας πάθησης μπορεί να είναι πιο ευαίσθητα σε άλλες ασθένειες.
